Yapı ile yumuşaklık, miras ile yenilik, kırmızı halı ile gündelik ömür ortasında kurduğu istikrar ise, yalnızca bir koleksiyon değil, bir bakış açisi sunuyor.
Moda, sadece ne giydiğimiz değil; kim olduğumuzu, ne hissettiğimizi ve dünyayla nasıl alaka kurduğumuzu da anlatan bir lisan. Bu lisanı yıllardır zarafetle yazan Zac Posen, bu sefer sözlerini denimle, khaki’yle, poplinle kuruyor. GapStudio ile couture çizgisini günlük yaşama entegre ederken hem bir dizayncı hem bir anlatıcı olarak varoluşunu yine tanımlıyor. ELLE Türkiye için yaptığı bu özel söyleşide Posen’in tasarım yaklaşımının özündeki yapı-rahatlık istikrarını, nostaljik ilhamlarını, herkes için tasarlamanın inceliklerini ve çağdaş tasarımcının dönüşen rolünü konuştuk. Zac Posen’in couture gibisi ustalığını GapStudio koleksiyonuna taşıma sürecine odaklanan bu söyleşi, yüksek modayla Amerikan mirasını buluşturmanın istikrarlı bir yolunu nasıl inşa ettiğini keşfe çıkıyor. Dizayncı, çocukluk anılarından ilham alan yaratıcı istikametini, yapı ile rahatlık ortasında kurduğu diyaloğu ve herkes için tasarlamanın perspektifini nasıl değiştirdiğini samimi bir lisanla anlatıyor. Birebir vakitte çağdaş dizayncı kimliğinin dönüşümünü, öykü anlatıcılığına olan yaklaşımını ve modanın demokratikleşme sürecinde yaşadığı yaratıcılık evrimini de gözler önüne seriyor.
Zac Posen
Sizi couture gibisi işçiliğiniz ve kırmızı halı sihrinizle tanınıyorsunuz. Bunu GapStudio üzere demokratik ve ulaşılabilir bir koleksiyona kanalize etmek nasıl bir histi?
Bu süreç inanılmaz manalıydı. Tüm mesleğim boyunca giysi aracılığıyla yapı kurmak ve öykü anlatmak temel odak noktam oldu. GapStudio ile asıl sorun, o kırmızı halı için yarattığım hassasiyet ve dramatik anlatımı alıp insanların her gün giyebileceği bir şeye dönüştürmekti. Erişile- bilirliğin içinde büyük bir güç var. Bu, tasarımı kolaylaştırmak değil, onu daha geniş bir kitle için yine hayal etmek demek. Lakin niyet, siluet ve ruhtan ödün vermeden.
Bu işbirliği için sizi heyecanlandıran manzara, anı ya da ilham neydi?
Aslında tek bir manzara değil, bir histi. Gap’in mirasından yola çıkıp khaki, denim, poplin, hatta fleece üzere temel kumaşları ele alarak başladık. Soru şuydu: Bu kumaşlara bir couture atölyesinde gösterdiğiniz itinası ve saygıyı gösterirseniz ne olur? Denimi bir gece elbisesi üzere yontarsanız ortaya ne çıkar? İşte bu tansiyon, bu yaklaşım sürecin temelini oluşturdu.
Gap, Amerikan modasının ikonik bir temsilcisi. Bu mirası kendi tasarım lisanınızla nasıl dengelediniz?
Saygı ve tekrar yorumlama ortasında bir istikrar kurmak gerekiyordu. Gap, sadeliğiyle ikonik bir marka khaki’ler, denimler, beyaz gömlekler… Sorun şu oldu: Bu modülleri DNA’sını kaybetmeden nasıl yükseltebiliriz? Maksadım onu yine yazmak değil, üzerine personellik, yeni oranlar ve çağdaş bir feminenlik katmaktı. Bunu trençkotların heykelsi formlarında ya da denimin orijinal bir siluet kazanmasında görebilirsiniz.
Koleksiyonda yapı ile rahatlık ortasında güçlü bir diyalog var. Bu ikilik sizin için hem dizaynda hem de hayatta ne tabir ediyor?
Tasarımda yapı ve rahatlık ortasındaki ikilik, güç ile akış- kanlık, dayanak ile konfor ortasında bir istikrar kurmakla ilgili. Bu iki öge birbirini tamamlar; yapı, rahatlığın doğal bir formda akmasını sağlayan temeli oluşturur, rahatlık ise bir görünümün hareketini ve halini getirir. Bu, çağdaş müşterinin giyinme biçiminin bir yansıması: hem biçim hem fonksiyonu bir ortada, şuurlu ve zahmetsiz bir biçimde giyebilmek.
İnsanlar bu kesimleri giydiğinde ne hissetsin istiyorsunuz? İnanç, nostalji, başkaldırı… yoksa farklı bir şey mi?
İnsanların kendilerini en düzgün, en özgün halleriyle hissetmelerini istiyorum. Bu kesimler sizden öteki biri olmanızı istemiyor zati olduğunuz şahısla çalışıyor. Yapı var, yumuşaklık var, bir de beklenmedik bir göz kırpma… İşte his tam olarak orada başlıyor.
Met Gala’dan toplantı odasına, sizce çağdaş tasarımcının rolü bugün nasıl evriliyor?
Bugünün dizayncıları yalnızca kıyafet üretmiyor. Biz anlatıcıyız, işbirliği kurucusuyuz, topluluk inşa edenleriz. İnsanların sadece ne giydiğinden değil, dünyada kendilerini nasıl hissettiklerinden de biz sorumluyuz. Ve bu bana nazaran büyük bir ayrıcalık.
Çalışmalarınız her vakit bir öykü anlatımına dayandı. Bu koleksiyon kısa sinema olsaydı, ismi ne olurdu? Final sahnesinde ne izlerdik?
Muhtemelen ismi “Yaşamak İçin İnşa Edildi” olurdu. Son sahne, podyumda değil de bir kent sokağında yürüyen birini gösterirdi rüzgar etek ucunu tam kıvamında savururken. Hareket, itimat, gündelik ışıltı üzerine bir kapanış…
Moda dünyasında onlarca yılı geride bıraktınız. Hâlâ sizi heyecanlandıran, şaşırtan yahut zorlayan şey nedir?
Her vakit kıvılcımı yakan şey işbirliği oldu. İster Alastair McKimm ile styling süreci olsun, ister Mario Sorrenti’nin kamerası ya da Anok Yai, Imaan Hammam, Alex Consani üzere modellerin dizaynları hayata geçirmesi. Yaratıcılığın beşerler ortasında aktığı o beklenmedik anlar süreci canlı tutuyor. Bu kimya, hem meydan okuma hem de heyecan kaynağı.
Bugüne kadar dünyanın en ikonik bayanlarını giydirdiniz. “Herkes için” tasarlamak yaklaşımınızı nasıl değiştirdi?
Standartlarımı değiştirmedi fakat odağımı tekrar belirle- di. Bu, işleri daha az özel yapmak değil; onları daha şahsî hale getirmekle ilgili. Tıpkı itina kesimde, dökümlerde, bildiride var. Zira bir toplantıya giren bir bayan da kırmızı halıya çıkan kadar etkileyici hissetmeyi hak ediyor.
Bu koleksiyondaki her modülün cebine küçük bir not bırakabilseniz, ne yazardınız?
“Tasarım burada başladı. Öykü seninle başlıyor.”
Son olarak, şu an sizi besleyen bir şey (bir kitap, bir yer, bir ritüel ya da bir ses) var mı?
New York ve San Francisco ortasında yaşıyorum, sık seyahat ediyorum; bu nedenle yaratıcılığım çevrelerin birleşimi ve anda kalmakla şekilleniyor. Fikirler orada yaşıyor. Son vakitlerde tabiatta olabildiğim anları arıyorum. Ailemle vakit geçirmek, yürüyüşe çıkmak, kuşları izlemek, görünümdeki ayrıntılara dikkat kesilmek, bir tüyün yapısı, bir ağacın silueti, su üzerindeki ışık. Hepsi yaratıcılığımı besliyor.
Röportaj: Aslı Asil
ELLE Türkiye Mayıs 2025 sayısından alınmıştır.
